Ale historia: kościół pw. Wszystkich Świętych w Szerokiej

Pierwszym potwierdzeniem istnienia parafii w dokumentach jest spis świętopietrza w dekanacie żorskim z roku 1447 roku, gdzie parafia w Szerokiej wymieniana jest jako Bestimdorf. Prawdopodobnie w pierwszej połowie XV wieku w czasie wojen husyckich „stary” kościół został zniszczony. W roku 1520 w Szerokiej został wybudowany nowy – drewniany, który przetrwał aż do XVIII wieku.

Zamysł budowy nowego murowanego kościoła powstał za sprawą księdza proboszcza Ignacego Alojzego Skrzyszowskiego w 1793 roku. Po uzyskaniu zezwolenia Generalnego Urzędu Wikariackiego i patrona 30 marca 1796 roku rozpoczęła się rozbiórka starego, liczącego przeszło 250 lat drewnianego kościoła. 21 kwietnia 1796 roku odbyło się uroczyste poświęcenie kamienia węgielnego – w obecności rzeszy parafian ks. Skrzyszowski odprawił Mszę świętą, poświęcił wodę i sól, a także wspólnie została odmówiona litania do Wszystkich Świętych.

Kierownikiem budowy kościoła został mistrz murarski Langer z Głubczyc. Pod jego kierunkiem w ciągu 3 lat pracowało 10 murarzy, z pomocą dziewcząt szerockich, które zgodnie z tradycją szykowały zaprawę i nosiły cegły budowniczym. Co istotne,w tamtym czasie szerocka parafia liczyła jedynie 270 wiernych.

W 1801 roku budowa świątyni w Szerokiej została zakończona w stanie surowym. W tym czasie ks. Skrzyszowski ciężko zachorował. O poprawny przebieg dalszych prac troszczył się wikary. Prace wykończeniowe trwały jeszcze przez dwa lara. Wtedy też do nowej świątyni przeniesiono ufundowane przez Wawrzyńca Stenzla organy, tabernakulum oraz wielki obraz Wszystkich Świętych, którego autorem był F. Froeml. Poświęcenie nowego kościoła nastąpiło w roku 1803.

Budynek murowanego kościoła wzniesiony w stylu barokowo-klasycystycznym został otoczony murowanym parkanem, na którym wzniesione zostały cztery stacje Drogi Krzyżowej. W parkanie ujęto wejściową bramę cmentarną, na której umieszczono napis w języku polskim „Tu jest Dom Boży i brama niebieska”. Tuż przy bramie znajduje się kamienny krzyż ufundowany przez gminę szerocką w 1855 roku. Przed bramą po lewej stronie na kopcu w roku 1768, a więc na długo przed wybudowaniem nowego kościoła, parafianie na wysokim cokole umieścili statuę Matki Boskiej z Dzieciątkiem Jezus.

Budowlę charakteryzuje krótkie, prostokątne prezbiterium o silnie zaokrąglonych narożnikach oraz szersza od prezbiterium trójprzęsłowa nawa z umiejscowioną od północy kruchtą z drugiej połowy XIX wieku oraz z umiejscowioną od zachodu kwadratową wieżą z kruchtą w przyziemiu. Bardzo charakterystycznym dla późnego baroku elementem architektonicznym jest fasada, w której zdobiąca ją wieża jest „wtopiona” w połacie dachowe i związana z nią za pomocą mniej lub bardziej uproszczonych przyczółków bocznych, a jednocześnie nieznacznie występująca swą przednią ścianą poza jej kształty.

We wnętrzach kościoła znajdują się zabytkowe dzieła sztuki sakralnej. Jednym z nich jest późnobarokowy ołtarz główny z 1810 roku, którego twórcą był Franciszek Siedlaczek z Frysztatu. Nawę świątyni od jej prezbiterium odgradzają wykonane z kutego żelaza balaski, które zostały wykonane przez artystę kowala Franciszka Bronnego w roku 1873. W części środkowej nawy, w półkolistych arkadowych wnękach pomiędzy pilastrami, w których pierwotnie mieściły się ołtarze boczne, w których za drewnianą obudową znajdowały się dawne kamienne późnobarokowe mensy typu sarkofagowego z rokokową dekoracją, obecnie zostały umieszczone naprzeciw siebie obrazy: Serca Pana Jezusa oraz Marki Bożej Anielskiej. Po bokach obu obrazów umieszczone zostały cztery zabytkowe, odnowione rzeźby barokowe – postacie zastygłe w ruchu z rozwianymi szatami.

Na szczególną uwagę zasługuje z pietyzmem odnowiona późnobarokowa rzeźba Chrystusa Frasobliwego z XVIII wieku, znajdująca się naprzeciw rzeźby przedstawiającej św. Antoniego. Zabytkiem niebywałej urody jest późnobarokowa ambona, na górze której został umieszczony pelikan – symbol Chrystusa. Na uwagę zasługują również niezwykłej urody organy z 1785 roku, które stanowią dzieło organomistrza Antoniego Staudingera. Pierwotnie znajdowały się w starym, drewnianym kościele, a do obecnego zostały przeniesione 14 grudnia 1801 roku.

Na plebanii kościoła odnaleźć można zabytkowe starodruki w postaci mszałów, z których jeden został wydrukowany w Antwerpii w 1712 roku, drugi we Wrocławiu w 1738 roku, a trzeci – żałobny – został wydrukowany w Kempten w 1769 roku. Ciekawy zabytek z pierwszej połowy XIX wieku stanowi ścienny zegar w stylu Biedermeier, który umiejscowiony jest w prostokątnym obramieniu z typowymi przedstawieniami walczącego z wężem lwa, rajskim ptakiem i papugą. Do zabytków zalicza się również zachowane trzy krucyfiksy, z których dwa to krucyfiksy procesyjne.

Niedaleko kościoła znajduje się wpisana na listę zabytków utrzymana w stylu późnobarokowym przydrożna kapliczka z XVIII wieku z półkolistą absydą. Wybudowana prawdopodobnie równocześnie z kościołem posiada zaokrąglone narożniki, wnętrze zawiera sklepienia żaglaste, a elewacje posiadają podziały ramowe i zaakcentowane korynckimi pilastrami narożniki frontowe.Kapliczka została postawiona u czci św. Jana Nepomucena – opiekuna dobrej sławy i patrona chroniącego mieszkańców od powodzi.

Kościół p.w. Wszystkich Świętych został wpisany do rejestru zabytków 5 lutego 1966 roku.